როგორც იყო 9 წლიანი განშორების მერე, დადგა დღე სამშობლოსთან შეხვედრისა.

ჩემი გული გამალებით ძგერდა. თითქოს არც მჯეროდა,ასე მეგონა სიზმარში ვიყავი. ჩავჯექი თვითმფრინავში და ჰერიიიი, წავედიიი. ვამბობდი, მადლობა ღმერთს ეს ბედნიერი დღე რომ გამითენა მეთქი. თვითმფრინავში, სამწუხაროდ ვერ მოვხვდი ფანჯარასთან,რომ უფრო კარგად დამეთვალიერებინა ზემოდან ჩემი საქართველო, როცა მივუახლოვდებოდი. მაგრამ მაგას რაღას დავეძებდი,მთავარია მივფრინავდი. გვიან ღამით, გავფრინდი. ერთი წუთითაც არ მომიხუჭია თვალი, ან რა მომახუჭინებდა. გაფაციცებული ვიყურებოდი სარკმელში და აი როგორც იყო მივუახლოვდით. გამოჩნდა მთების, ჩემი სანატრელი მთების კონტური, ცისა და დედამიწის გამყოფი ზოლი. უფრო ძლიერად ამიჩქარდა გული, მინდოდა ხელით შევხებოდი და მოვფერებოდი, გულში ჩახუტება მომინდა მათი. ჯერ კარგად არ იყო გათენებული და უზარმაზარი დევებივით მოჩანდნენ. როგორ მიხაროდა, როგორ... ამას სიტყვებით ვერ გადმოგცემთ. აუღწერელი განცდაა, სანატრელი, საყვარელი. გული მითრთოდა ნამეტანი სიხარულისგან. როგორც იყო დაეშვა თვითმფრინავი მიწაზე და შვებით ამოვისუნთქე. ეხლა უკვე მიწაზე ვარ, ჩემს მონატრებულ, მშობლიურ, საყვარელ ქართულ მიწაზე. რომლის გამოც ვინ იცის რამდენჯერ დამისველებია ბალიში ცრემლით. როგორ მენატრებოდა, როგორ... ისე როგორც თქვენ გენატრებათ ჩემო საყვარელო ემიგრანტებო. წინასწარ მქონდა ჩაფიქრებული, როგორც კი ფეხს დავადგამ ჩემს მიწაზე, დავიჩოქები და თაყვანს ვცემ მეთქი. როგორც კი ჩავედი, შემომეგებნენ ჩემი საყვარელი ადამიანები. პირველი რაც ვუთხარი მიწა, მიწა დამანახეთ მეთქი. ირგვლივ ასფალტი იყო...

როგორც იყო დავინახე მიწა აეროპორტის შორიახლოს,გავეშურე იქით მაშინვე და დავიჩოქე.

მაგრამ რას ვხედავ,სულ მოფენილი იყო სიგარეტის ნამწვავებით... ნაწყენმა, რა არის ეს,ვერ დაასუფთავებენთქო,ჩავიბურდღუნე და მაინც იხტიბარი არ გავიტეხე.
ხელი გადავუსვი, მოვასუფთავე ის ადგილი და ვაკოცე მხურვალედ ჩემს უსაყვარლეს, ქართულ მიწას.

ეს ნაწილობრივ კურიოზული ამბავი არასოდეს დამავიწყდება ჩემს სიცოცხლეში. იმიტომ რომ, ამდენი წლის მერე ძლივს ვეღირსე და ფეხი დავადგი მშობლიურ მიწას...

გისურვებთ მალე დაბრუნებას ჩემო საყვარელო ემიგრანტებო სამშობლოში. რამეთუ არ არსებობს ამაზე უფრო ამაღელვებელი გრძნობა ქართველისთვის,მე ასე ვფიქრობ...

მზაღო ოსიშვილი

georgianpress.ge